سلام دوست عزیز.هر چند نه می شناسمت نه می دونم چرا اینجوری می نویسی.ولی می خوام بگم متنت طرز حرف زدنت برام آشناست.خیلی زیبا می نویسی.خوشحال می شم به منم سر بزنی.سکوت یعنی آرامشی در برون و هیاهویی در درون.موفق و آزاد باشی.

من
پری کوچک غمگینی را
می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
می نوازد آرام آرام
پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می میرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد

سلام

وب جالبی داری

have a nice time

متن جالبی بود!

درود. و مانيفست سالهاي بيشماري را در انتظار تازه هايتان پير مي شود...و بدرود

مزخرفه

خوشا در جوار تو ماندن
خاصه اگر فصل رستن تو باشد
خوشا با تو رُستن
خاصه كه دم ‌به ‌دم فصل رُستن توست
خوشا اهتمام خويش را به اهتمام تو آزمودن

این همان چیزی بود که انتظارش را داشتیم. این همه نشست ادبی و شب شعر که در این فرهنگسرا و آن خانه ی فرهنگ برگزار می شد، آن همه سور و ساتی که تحت عنوان خانه ی شاعران ایران به راه می افتاد، این همه داد و قالی که به گوش می رسید و آن همه سکه ی بهار آزادی که به نام شعر ضرب می شد، نمی توانست نتیجه ای جز این داشته باشد.



جشنواره ی شعر فجر نمایشی ست که طی آن فرایند دولتی کردن شعر، تکمیل می شود و شاعر را به عنوان کارپرداز دولت به رسمیت می شناسد.

برگزار کنندگان این جشنواره وانمود می کنند که تمام سلیقه های ادبی را در نظر گرفته اند و این ژست دموکراتیک به خودی خود نشان از اراده ای معطوف به مالکیت دارد. آنها به تولید شعرهای جشنواره ای دامن می زنند؛ شعر را در قالب سرگرمی در می آورند و شاعر را در قامت یک شو من می بینند. هیاهویی به پا می کنند که هیچ رسانه ای تاب مقاومت در برابرش را نداشته باشد.



ما امضا کنندگان این بیانیه وارد این بازی نمی شویم اما در عین حال از کنار آن نمی گذریم و علیه آن موضع می گیریم.

این بار نه فقط برای شعر که علاوه بر آن برای اعاده ی حیثیت شاعرانی که می خواهند آزاد بمانند.

به ما بپيونديد.

هنوز هم نجوای سکوتی جاودان در اعماق درونت شنیده میشه....

3 سال میشه که نوشته هات سکوتم را غرق ایهام بیشتری میکنند...