زيستن يعني جدا شدن از انچه بوديم براي رسيدن به انچه در اينده مرموز خواهيم بود.در اين ميان تنهايي عميق ترين واقعيت در وضع بشريست.
جنين با دنياي پيرامون خود يكيست زندگي ناب خام است...نا اگاه از خويشتن.وقتي كه زاده ميشويم رشته هايي را ميگسليم كه مارا به زندگي كور در زهدان مادر-جايي كه فاصله اي ميان خواستن وارضا نيست-پيوند ميدهد.ما اين تغيير را چون جدايي و ازدست دادن چون وانهادگي چون هبوط به دنيايي غريبه و خصم در ميابيم بعدها اين حس بدوي از دست دادن تبديل به احساس تنهايي ميشودو باز بعدتر تبديل به اگاهي:ما محكوم هستيم كه تنها زندگي كنيم اما محكوم بدان نيز هستيم كه از تنهايي خويش درگذريم و پيوندهايي را كه ما را با زندگي در گذشته اي بهشتي مربوط ميساخت دوباره برقراركنيم...ما همه نيروهايمان را به كار ميگيريم تا از بند تنهايي رها شويم.براي همين احساس تنهايي ما اهميت معنايي دوگانه دارد:از سويي اگاهي بر خويشتن است و از سوي ديگر ارزوي گريزازخويشتن...
معناي دوگانه تنهايي- گسستن از يك دنيا و تلاش براي افريدن دنيايي ديگر- را ميتوان درتصور ما از قهرمانان قديسان و ناجيان دريافت. در واقع ديالكتيك تنهايي به تعبير"توين بي" :حركت دوگانه كناركشيدن و بازگشتن است....
انسان مدرن دوست دارد كه تظاهر كند كه تفكر او بيدار است.اما اين تفكر بيدار ما را به راههاي پيچاپيچ كابوسي رهنمون شده است كه در ان اتاقهاي شكنجه در آينه خرد تكراري بي پايان مي يابند.وقتي سر براوريم شايد پي ببريم كه با چشمان باز خواب مي ديده ايم و خوابها و روياهاي فرد تحمل ناپذيرند وانگاه شايد بار ديگر بخواهيم با چشمان بسته خواب ببينيم.....


(برگرفته از كتاب ديالكتيك تنهايي-اوكتاويوپاز)