قسمتهايي از كتاب "دو دنيا" از "گلي ترقي" :

جايي دور پشت خط نارنجي افق, آينده , با بي نهايت امكان پراكنده و هزار راه پيچ در پيچ در انتظار من نشسته و انتخاب راه درست به عهده خودم است, ميترسم...اگر اشتباه كنم؟

.....فعلا سبكبارو هشيارم و به اين "فعلا" , اين زمان نامعين محدود دو دستي چسبيده ام.
فهميده ام كه ميتوان مرد و از نو متولد شد ميتوان اردنگ خورد و ته چاه افتاد و به دستي , ريسماني , اميدكي آويزان شد و بيرون آمد.

..... چقدر كار در پيش دارم....ميخواهم سفر كنم .ميخواهم داستانهاي تازه بنوسم.شهرهايي هست كه ميخواهم ببينم. صداهايي هست كه ميخواهم بشنوم, عطرها , مزه ها , رنگهايي كه ميخواهم كشف كنم.....روي تمام زمينهاي جهان خانه كنم و زير آسمانهاي عالم بخوابم. شايد هم هيچ كار نكنم. هيچ كجا نروم و هيچ اتفاقي نيفتد.مهم نيست. كافيست كه دوباره خوابهاي خوش ببينم. دوباره نقشه بكشم .دوباره به خودم بگويم بزك نمير بهار مياد. قلبم بتپد و از سر شروع كنم. ده ها تصوير از خودم پيش چشمهايم جان ميگيرد: صورتهاي موجودي در آينده , كسي پيشاپيش من ,جلوتر از من روي خط زمان. من ممكن . من بعد از اين....

منتظرم . دقيقه ها را ميشمارم. چهارشنبه آن سوي دنياست و" آن سوي دنيا" دست يافتني ست. واقعيت دارد و دروازه اش را گشوده اند.
يك روز ديگر.امشب. فردا غروب. آخرين روز. صبح روز بعد. تيك تاك ساعت ديواري را دوست دارم.مادرم گفت: " اين ساعت بعد از ما خواهد بود." ساعت خانه مادر بزرگ را ميگفت. امروز, اين جمله , اين" بعد از ما بودن ", در گوشم زنگي آرامش بخش دارد و زير پايم را قرص ميكند. انگار اين" بعد از ما" متعلق به من خواهد بود و اين سير ابدي مرا نيز با خود خواهد برد.....