در شب كوچك من,افسوس
باد با برگ درختان ميعادي دارد
در شب كوچك من دلهره ويرانيست

گوش كن
وزش ظلمت را ميشنوي؟
من غريبانه به اين خوشبختي مينگرم
من به نوميدي خود معتادم

گوش كن
وزش ظلمت را ميشنوي؟

در شب اكنون چيزي ميگذرد
ماه سرخست و مشوش
و بر اين بام كه هر لحظه در او بيم فروريختن است
ابرها, همچون انبوه عزاداران
لحظه باريدن را گويي منتظرند

لحظه اي
و پس از آن, هيچ.
پشت اين پنجره شب دارد ميلرزد
و زمين دارد
باز ميماند از چرخش
پشت اين پنجره يك نامعلوم
نگران من و تست

اي سراپايت سبز
دستهايت را چون خاطره اي سوزان, در دستان عاشق من بگذار
و لبانت را چون حسي گرم ازهستي
به نوازشهاي لبهاي عاشق من بسپار
باد ما را با خود خواهد برد
باد ما را با خود خواهد برد....

فروغ