يه هفته ...

به به.دیگه وبلاگت داستانی شده ها.امیدوارم لحظات زیبایی رو هم تو و هم ما در اینجا بگذرونیم.
دست گلادیاتور هم برای دیزاین اینجا درد نکنه.بهر حال ارزوی موفقیت دارم برات.
ضمنا واحد شمارش انتظار برای من نفسه.فقط نفس...

man vahd shomaresho dar entezare bi enteha gom kardam to nadidi....
linket ra be ejaze gozashtam tu weblogam

اگه انتظار اقا رو بكشي حالا حالا بايد صبر كني.شايدم هاله اي از نور دورت رو بگيره و نوراني بشي.(به قول يكي از دوستان چشمك)ويا به قول مرحوم حسين پناهي :
همين است
براي زندگي بيهوده دنبال معناي ديگري نگرديد
براي حفظ رضايت
همت انتظار و تلاش را شكرگذار باشيد

ولي اينم شوخي بود.هيچ در پس اين انتظار تورا نخواهد آمد.مطمئن باش.فقط راهش فراموشي است

طعم خودفریبی مشترکی که زبونمو جمع می کنه.. تصویرم مچاله میشه تو آینه.. رسیدن وهم همیشگی دونده ها بود.. قبل از این که از اختراع این نوارا مطلع بشن که روش می دویدن و کیلومترشمار بالا می رفت اما از هدف خبری نبود.. جاده مجازی تر از اونیه که بخواد نقطه ی پیوند باشه.. دستمو می گیرم بالا.. سوار میشم.. تو ماشینی که نیمه ی راه بنزین تموم می کنه و باز می مونه نیمه راه بعدی.. مسیر یکسان درختایی که پا به پای من از بیرون ماشین های غریبه می دوند.. پرنده هایی که فضولاتشونو رو آینه ی بغل حک می کنن.. بارون هم پاکشون نمی کنه.. ببین فضلات یه کبوتر ولگرد چطوری می تونه از هدف خوش باورانه ی من حقیقی تر باشه.. طعم خودفریبیه زیر دندونام.. باز یادم رفت مسواک بزنم.. هیچ وقت این جمله ی ممنوع رو نگو.. هیچ وقت .. هیچ وقت زمزمه نکن منتظرم..

سلام همشهری!
می دانی از چه می ترسم؟!
از پوچی آخر انتظارم!

مينای عزيزم سلام...همه ی عمر انتظار می کشيم بدون اونکه خودمون متوجه باشيم...انتظار آمدن زيبايی ها؛عشق و ...صبور باش مينای عزيز...طعم گسی داره...اما وقتی انتظاری به سر مياد واقعا ارزشش رو داره!!!

عاشق دختري بنام فاطمه در اراك هستم كه فاميل دور است نميدونم چيكار كنم