حضورتان هدیه ای برایم نداشت ....جز پیام بی اعتمادی دستهایتان
سخنی از لبهایتان برنخواست... جز کلام سست دروغهایتان
دیروز چه دروغین
و امروز چه سنگین
که حتی اشتیاق دیدار دوباره را در قلبم خشکاندید.....
.
.
.
نمیدانم!باید وازه ها را دوباره معنا کرد:
و آری...
اعتماد: طناب داری است که با دست خود بر گردن خود خواهی انداخت
و دوستی : ....
معنایی برایش پیدا کنید
تا شاید بتوانید معیارهای به روز خود را با آن معنا کنید!